Εκεί που μας χρωστάγανε...

Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παρουσίασε χτες τις θέσεις του, για πρώτη φορά μετά από το ναυάγιο των προτάσεων για την Κύπρο. Ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να πει ο Αλέξης. Έκανε καλά που παρακίνησε τους Κυπρίους να πουν «όχι»; Ποια είναι η πρόταση του για την Ελλάδα; Ωραίες ατάκες ακούσαμε. Προτάσεις δεν ακούσαμε. 

Η πολιτική του… ώριμου φρούτου που εισήγαγε στην ελληνική πολιτική σκηνή ο Κώστας Καραμανλής θα μας ταλαιπωρεί, κατά πως φαίνεται, για πολλά χρόνια ακόμη. Ο κ. Τσίπρας δεν αισθάνεται την ανάγκη να πει κάτι πραγματικά καινούργιο. Γιατί να το κάνει; Ούτε η πολιτική «κουλτούρα» των τελευταίων ετών τον υποχρεώνει, ούτε κι ο κόσμος απαιτεί κάτι τέτοιο. Στις δημοσκοπήσεις τα πάει μια χαρά. Γιατί, λοιπόν, να ρισκάρει;

Όχι ότι δεν υπάρχει γόνιμος προβληματισμός και στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Αλλά ο προβληματισμός αυτός στο τέλος μένει αναξιοποίητος, εντός των τειχών. Για παράδειγμα άνοιξε μία συζήτηση για το ευρώ. Ευτυχώς δεν υπερίσχυσαν οι απόψεις εκείνες των απίθανων καθηγητάδων του εξωτερικού που ήθελαν να μας πάνε στην δραχμή. Η πρόσφατη εμπειρία των άδειων σούπερ μάρκετ στην Κύπρο θα πρέπει να τους έχει βάλει σε περίσκεψη.

Υπήρξαν όμως φωνές που μίλησαν για plan B αν και εφόσον αναγκαστούμε να βγούμε από το ευρώ. Ας επιχειρήσουμε να «συμπληρώσουμε» τον προβληματισμό: Ας πούμε ότι εμείς είμαστε υπέρ του ευρώ, αλλά μας εγκαταλείπει το ευρώ. Δεν υπάρχει αύριο. Τι κάνουμε μέσα στις συνθήκες του χάους που διαμορφώνονται; Αυτό ναι, είναι Plan Β. Το χρειαζόμαστε και πρέπει να το συζητήσουμε, ανεξάρτητα από το αν το φέρει στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Ν.Δ.

Κι ενώ θα περιμέναμε από τον κ. Τσίπρα να βάλει δύο-τρία θέματα στο τραπέζι, ακούσαμε μία ακατάσχετη συνθηματολογία. Όχι εδώ, όχι εκεί, τα ναι και τα όχι, τα όχι και τα ναι. Κι ακούσαμε ότι είχε και δίκιο για το θέμα της Κύπρου. Κρίμα! Θα μπορούσε απλά να πει ότι διδάχτηκε από το λάθος. Ότι στην Κύπρο κατέρρευσαν όλοι οι σύγχρονοι μύθοι που όλοι μας έχουμε κτίσει στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να πει χίλια δύο. Όχι όμως ότι είχε δίκιο. Διότι δεν είχε δίκιο και το χειρότερο όλων είναι ότι το γνωρίζει. Όπως το γνώριζε και με την Αργεντινή.

Ακούμε συχνά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν με ένταση ότι είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ίσως να προσπαθούν και οι ίδιοι να το πιστέψουν. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, χρειάζεται να κάνει κάποιος περισσότερα πράγματα από το να δηλώνει την ιδιότητά του. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαιτεί περισσότερες προτάσεις, έτσι ώστε να κρίνει η κοινωνία ποιους ρόλους θα μοιράσει στο μέλλον. Εκτός κι αν μέσα από την ουσιαστική ανυπαρξία προτάσεων επιχειρείται ακριβώς αυτό: Να μην κρίνει η κοινωνία. Είναι η «πολιτική» των κουρασμένων. Η πολιτική του ώριμου φρούτου. Τρομάρα μας.

Θανάσης Μαυρίδης

capital.