Στείλετε τα σχόλια και τις αναρτήσεις σας στο: matsolanews@yahoo.gr

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ψωνίζοντας ελληνικά (και άλλες περιπέτειες...)

Font Size Larger Font Smaller Font
AddThis Social Bookmark Button
kodikos520-1
Δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαιρέσεις...
Αυτό διαπίστωσα από τη στιγμή που αποφάσισα να αγοράζω συνειδητοποιημένα και να κάνω τον κόπο να βλέπω στο πίσω μέρος της συσκευασίας το barcode για τη χώρα προέλευσης κάθε προϊόντος που θα έβαζα στο σπίτι μου. Και ομολογώ ότι σε πολλές περιπτώσεις, προσπαθώντας να «αγοράζω ελληνικά», ομολογώ πως δεν πίστευα στα ίδια μου τα μάτια...

Κατ' αρχάς, ως μανιώδης πότης καφέ, στάθηκε αδύνατον να βρω ελληνικό καφέ φίλτρου ή έστω κάποιον ταπεινό στιγμιαίο. Έχοντας πλέον πάρει απόφαση ότι η πράσινη συσκευασία του καφέ Jacobs δεν θα ξανάβλεπε το κατώφλι μου, είπα να γυρίσω για τελευταία φορά το στρογγυλό μπουκαλάκι - και τι να δω; Τον κωδικό 520! Σαν να επρόκειτο δηλαδή για καφέ ντόπιο γέννημα-θρέμμα...

Την ίδια ... «ελληνοποίηση» παρατήρησα σε όλα τα πακέτα τσιγάρα, από τα L&M μέχρι και τα Camel! Κι ας μην ανοίξω το στόμα μου για τα κάθε είδους Ουίσκυ, Whiskey ή Whisky.
Τα πάντα ήταν... 520!
kodikos520-2
Σαν να μην έφταναν όλ' αυτά, η θεωρία του «520» άρχισε να καταρρίπτεται και με αντίθετα παραδείγματα! Έπαθα μεγάλη ήττα διαπιστώνοντας ότι η good-old Σοκο-Φρέτα της ΙΟΝ, αντί για κωδικό 520 έχει τελικά 501 (Ηνωμένο Βασίλειο!) - κι ας φιγουράρει η γαλαζόλευκη λεζάντα  «Ελληνικό Προϊόν» φαρδιά πλατιά.

Αλλά και πάλι μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν, ύστερα από σχετικό ψάξιμο στο ίντερνετ, διαπίστωσα ότι η ΙΟΝ ανήκει ακόμα σε ελληνικά χέρια...!
Τι να πω;
kodikos520-3
Τελικά, η θεωρία του «520» έχει σίγουρα πολλά ψιλά γράμματα που αξίζει να τους ρίχνουμε και μια, και δυo, και τρεις ματιές. Και δεν μιλάω για το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, που σε πολλές περιπτώσεις καθιστά όλους αυτούς τους κωδικούς των barcodes παντελώς άνευ σημασίας. Μιλάω για προϊόντα που μέχρι τώρα παράγονταν σε ελληνικά εργοστάσια και έδιναν δουλειά σε συμπολίτες μας, τα οποία πλέον ουδεμία σχέση έχουν με την ουσιαστική και πηγαία εγχώρια παραγωγή -και τώρα στην ουσία εισάγονται και είναι παντελώς «ξένα».
Κι έτσι, ο μαγικός αριθμός «520» κρύβει πολλά μυστικά...                                                                                                                                                          
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα απλά:
Παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα, που παράγονται από μικρές βιοτεχνίες, φέρουν επάξια τον κωδικό «520». Ελληνικό προϊόν 100% , και το προτιμάμε -τελεία και παύλα.
Με τον κωδικό «520» καταχωρούνται προϊόντα που είναι ξένα, παράγονται και τυποποιούνται στο εξωτερικό, αλλά είτε συσκευάζονται στην Ελλάδα -ειδικά για τους Έλληνες καταναλωτές -είτε εισάγονται από θυγατρικές εταιρείες ξένων συμφερόντων, που έχουν την έδρα τους στην Ελλάδα. Αυτά τα προϊόντα δεν είναι ελληνικά, αλλά για τους παραπάνω λόγους έχουν απλώς καταχωρηθεί ως ελληνικά.
Αντιθέτως πάλι, υπάρχουν προϊόντα που είναι 100% ελληνικά ως προς τις πρώτες ύλες και την τυποποίηση, πλην όμως παραδόξως δεν είναι καταχωρημένα με τον κωδικό 520! Οι λόγοι ποικίλουν, οι περισσότεροι όμως σίγουρα έχουν σχέση με καθαρά επιχειρηματικές επιλογές.
Και έτσι... η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Συμπερασματικά, πάντως, αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα, ενισχύουμε όσο μπορούμε την ταλαίπωρη ελληνική οικονομία, έστω και τώρα. Από την άλλη, όμως, ακόμα και οι εταιρείες συσκευασίας, εισαγωγής ή και οι θυγατρικές εταιρείες των ξένων πολυεθνικών δραστηριοποιούνται στη χώρα απασχολώντας κι αυτές ελληνικά χέρια -άρα, δεν θα ήταν ούτε σωστό ούτε έξυπνο να τις θέσουμε συλλήβδην στο πυρ το εξώτερον... Έτσι δεν είναι;
kodikos520-4
Ύστερα από αρκετή σκέψη, αυτό που θα πρότεινα, προτού αποφασίσουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε από το ράφι του σούπερ μάρκετ, θα ήταν καλό να θέσουμε στον εαυτό μας το εξής απλό ερώτημα:
Η καθαυτή αγορά ενός συγκεκριμένου προϊόντος, είτε φέρει κωδικό 520 είτε όχι, ωφελεί ουσιαστικά την ελληνική οικονομία ή όχι;
Και οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα είναι σχετικά απλούστερες:                                                                                                                                  
• Εάν οι πρώτες ύλες είναι προϊόντα της ελληνικής γης, φυσικά και ωφελούν την εγχώρια οικονομία χωρίς δεύτερη σκέψη.
• Εάν, πάλι, η συσκευασία γίνεται στην Ελλάδα, προφανώς και δίνει δουλειά σε συμπολίτες μας και φέρνει έναν μισθό σε κάποιο σπιτικό.
• Ακόμα κι αν είναι γνωστό ότι ένα προϊόν ή μια εταιρεία είναι ελληνική, αλλά έχει την έδρα της στο εξωτερικό, τότε βάζουμε λίγο νερό στο κρασί μας και το προτιμάμε, αποκλείοντας κάτι το παντελώς ξένο -και άρα παρείσακτο.                                                                                                                                                             
Όσο για τις δύσκολες ερωτήσεις πάντως, υπάρχουν αρκετά αναλυτικοί κατάλογοι προϊόντων στο διαδίκτυο που σίγουρα αποτελούν έναν χρήσιμο μπούσουλα για τα ψώνια μας (δείτε π.χ. αυτόν εδώ!) και, εάν δεν υπάρχουν ελληνικά προϊόντα που να μπορούν να αντικαταστήσουν τα ξένα, δεν θα ήταν καθόλου μα καθόλου άσχημη ιδέα να ... ελληνοποιήσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες και συνήθειες. Ας αρκεστούμε επιτέλους σε ό,τι ωφελεί την εγχώρια αλλά και την τοπική μας οικονομία, όσο γίνεται περισσότερο.
Δεν είναι ποτέ αργά.                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να ψωνίζουμε συνειδητά.
Καιρός να ξεβολευτούμε...
Δεν πειράζει.                                                                                                                                                                                                                                                    
kodikos529Α! Να μην το ξεχάσω.. Αν πέσει το μάτι σας σε barcode με κωδικό 529, καλό είναι να ξέρετε ότι προέρχεται (ή έχει κάποια σχέση τέλος πάντων) με την Κύπρο μας. Οπότε, ελλείψει «520», προτιμάμε τον κωδικό 529 έναντι όλων των άλλων..
(Βυσσινάδα ΚΕΑΝ ή μπύρα ΚΕΟ έχετε πιεί;
Όχι;! Ε, χάνετε!)                                                                                                                                                                                                     
Διαβάστε περισσότερα
για τον κωδικό 520
πατώντας εδώ     

τρία ντάμπλιγιου εκτόνωση τελεία τζι αρ

internet_newΠρέπει να ήταν αρχές του 1997 (μπορεί και του '96 δεν θυμάμαι καλά) όταν πάτησα πρώτη φορά www. Λειτουργικό ms windows 95 (μετά την πρόσθεση των τριών κακών της μοίρας μου έγιναν 98), dial up συνδέσεις και σελίδες λευκές με γκρι και μαύρους κόκκους. Οι ελληνικές σελίδες λιγοστές, κυρίως προφίλ εταιρειών με ελάχιστες φωτογραφίες, τα coming soon έδιναν κι έπαιρναν.
Η Ελλάδα ανακάλυπτε τον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Αργά. Πατούσες το dial, μπίρου μπίρου καλούσε το μόντεμ, έβαζες τον ελληνικό στην χόβολη και περίμενες. Υπομονή να είχες. Τα πρώτα web portals κάνουν την εμφάνισή τους, οι πιο καινοτόμες εταιρείες αποκτούν σελίδες και οι χρήστες επικοινωνούν γράφοντας ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες κατ' ανάγκη. Ανοίγουν chat rooms & clubs και μαθαίνουμε τι σημαίνει blogging. To πρώτο μου blog το έφτιαξα στον pathfinder το 2002, όπου φιλοξενούνταν και το club στο οποίο ήμουν admin. Πλάκα είχε. Για να ανεβάσω κείμενο ή να κάνω αλλαγή στην σελίδα άναβα αρωματική λαμπάδα για να ξορκίσω τα διαόλια της γραμμής κι έκανα γονατιστή τον γύρο του τετραγώνου δέκα φορές.
 To IKA και η εφορία έμελλε να φέρουν την μεγάλη αλλαγή. Το σύστημα υποβολής των ασφαλιστικών εισφορών καθώς και των δηλώσεων ΦΠΑ εκσυγχρονίζεται, οι εταιρείες οφείλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και οι λογιστές να μάθουν να χειρίζονται ποντίκι. Κάνω σεμινάρια από το πρωί ως το βράδυ. «-Κυρία Λω δεν λειτουργεί σας λέω. –Κυρία Λογιστιάδου, το κρατάτε ανάποδα, η μπίλια να ακουμπάει στην επιφάνεια του γραφείου παρακαλώ». Τα νεύρα μου στα καλώδια μαζί με τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα που διατελούν εν ηρεμία.
Μπίρου στο μπίρου έρχεται η ευρυζωνικότητα. Κάθε σπίτι ένας καημός, κάθε καημός και χρήστης. Τα βιογραφικά αναγράφουν ως δεξιότητα την χρήση του διαδικτύου αντάμα με τις γνώσεις Internet Explorer και Outlook Express και γω βάζω το μυαλό μου στην κατάψυξη για να μην πάθω κανένα ανεύρυσμα στην προσπάθειά μου να επιλέξω προσωπικό. Ξέρω και ίντερνετ, να σε πάω μια βόλτα στον θαυμαστό, νέο κόσμο που γίνεται πολύχρωμος και λαχταριστός και γεμίζει εργαλεία που ούτε στα όνειρά μου. Το social networking εξελίσσεται, myspace, facebook, youtube, twitter, google+βάλε, τα απρόσωπα nicknames αποκτούν προφίλ, φωτογραφίες και σελίδες και η συνέχεια επί των οθονών.
Ο θαυμαστός νέος κόσμος κατακλύζει τον παλιό κι αυτός ανταριάζεται. Συνειδητοποιώντας ότι το διαδίκτυο είναι δυνατόν να εξυπηρετήσει και άλλες σκοπιμότητες εκτός από αυτές των πορνοσελίδων, των εταιρειών, των οργανισμών και των διαδικτυακών καταστημάτων, οι επαγγελματίες της επικοινωνίας (επιχειρηματίες και εργαζόμενοι) σπεύδουν να καταλάβουν τη θέση που τους αναλογεί στη νέα πραγματικότητα, ενώ πολίτες/μπλόγκερς δειλά στην αρχή, σταθερά και αυθάδικα στην συνέχεια τους βγάζουν την γλώσσα και διεκδικούν μια θέση στα μέσα που μέχρι πρότινος λοιδορούσαν. Τρεχάτε δαχτυλάκια μου, οι αναγνώστες λιγοστοί και ποιος να τους πρωτοπιάσει. Στην ποδιά της μικρής αγοράς σφάζονται χιλιάδες παλικάρια, η οποία τους παρακολουθεί χαμογελώντας ξέροντας ότι εκείνη θα γελάσει τελευταία, πώς κάνετε έτσι όλοι θα πάρετε από την πίτα που έχω φουρνίσει. Ένα ψίχουλο. Τόσο βγαίνει το μερίδιο πώς να το κάνουμε.
Η διαδικτυακή Ελλάδα ως κομπλεξαρισμένη επαρχιωτοπούλα (αυτό το είμαστε τριάντα χρόνια πίσω δεν χωνεύεται εύκολα), φοράει τα καλά της και μπαίνει στον χορό, προσπαθώντας να παίξει το παιχνίδι πριν ακόμα μάθει τους κανόνες του. Πιάνει το τσιγκέλι, παίρνει το μαντήλι τις πρώτης, πηδάει πιο ψηλά, φοράει κατακόκκινο βρακί, τυρκουάζ ζαρτιέρα, λιμπιστερό στηθόδεσμο, δείχνεται και καμώνεται κι όλο και κοιτάει στα εξωτερικά να δει τι κάνουν εκεί για ν' αντιγράψει. Και πώς αντιγράφει, αχ πώς! Χωρίς μέθοδο, χωρίς πρόγραμμα, άλλα ντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα που το χύσαμε Δευτέρα και πήραμε χαμπάρι ότι ξίνισε την Πέμπτη...
Αρχοντοχωριάτα ολκής, νεόκοπη αναγνώστρια που διεκδικεί βραβεία και ταχταρίσματα, γυρνάει την πλάτη στα παραδοσιακά μέσα, έχει κλείσει την τηλεόραση χρόνια τώρα, μη βλέπεις που ξέρει όλα τα σίριαλ απέξω στο γιουτιούμπ τα βλέπει καλέ, γράφει κακές λέξεις φανερά, κανένας δεν μπορεί να την λογοκρίνει τι ευτυχία, αναμασά μαλάκες, σκατά και πουτάνες τρεις φορές την μέρα πριν το φαγητό για να ανοίξει η όρεξη, κατάδηλα ευτυχής που εκφέρει αιρετικό λόγο. Μιμείται τους βάρβαρους ξένους, κλέβει τα κόλπα τους, μαθαίνει γρήγορα (το Ελληνικό δαιμόνιο δεν κρύβεται αγάπη μου, όλους θα τους φάμε, θα δεις) και ακκίζεται. Το βράδυ γέρνει στο μαξιλάρι χαμογελώντας για όσα με παρρησία και θάρρος ξεστόμισε.
Η Ελλάδα ως γνωστόν δεν διαβάζει. Αλλά γράφει. Κι αν δεν γράφει, σχολιάζει. Και αν δεν σχολιάζει παρακολουθεί. Σελίδες, πύλες, προφίλ, κανάλια. Αν τα bits ήταν ευρά θα είχαμε βγει από την κρίση χρέους. Την γνωστή κρίση. Που μας έχει οδηγήσει στην ανέχεια και στην ύφεση. Και εναντίον της οποίας πρέπει να επαναστατήσουμε. Εικονικώς. Γράψε, μοίρασε, σχολίασε, καυγάδισε, βρίσε τον επώνυμο, τον πολιτικό, ξαναμοίρασε, ξανασχολίασε, βρίσε τον ανώνυμο εικονικό σου φίλο, ανέβασε φωτογραφία, γράψε κείμενο, μάζεψε αναγνώστες, επαναστάτησε. Ταχρίρ- Σύνταγμα με το τρόλλεϋ 10, στάση Καλλιφρονά δεν έχει, ας σταματήσουμε στις Τζιτζιφιές να φάμε και μαρίδα. Πιο έξυπνοι είναι οι Αιγύπτιοι; Και οι Ισπανοί; Μας είπαν ότι κοιμόμαστε. Ξυπνήσαμε. Το κάναμε εκδήλωση στο facebook. Και αγανακτήσαμε. Μετά μας πέρασε. Δεν πειράζει. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας βρίσει ξανά. Θα ξαναξυπνήσουμε πού θα πάει.
Το διαδίκτυο στην Ελλάδα λειτουργεί ως άτυπος διαχειριστής οργής. Ως κυματοθραύστης της αδικίας και της ανομίας που επιτίθεται ανοιχτά, πρόστυχα και χυδαία. Λένε ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Λέω ότι αν το διαδίκτυο μπορούσε να αλλάξει κάτι θα είχε καταργηθεί. Ελάχιστοι ξεφεύγουν από τις εύκολες φόρμες, οι περισσότεροι μένουν στο ότι έβρισαν τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο και κοιμούνται ήσυχοι. Ζούμε στην εποχή του γενναίου, νέου κόσμου του Χάξλεϊ (Aldous Huxley). Η οργή απλώνεται, σχηματοποιείται, λειαίνεται και ξεχνιέται. Μέχρι την επόμενη μέρα. Ανακυκλώνουμε την πίκρα μας κυνηγώντας τις ίδιες μας τις ουρές. Μέσα στην φάκα.
Η επανάσταση απαιτεί αυταπάρνηση. Πολύ φοβάμαι ότι το στοιχείο αυτό εκλείπει από το ανομοιογενές πλήθος που έχουμε καταντήσει. Ο χρόνος που αναλώνεται στην επικοινωνία των δράσεων και αντιδράσεων έναντι της ύφεσης και της κατάρρευσης της αγοράς και της κοινωνίας είναι διπλάσιος από αυτόν της ίδιας της δράσης. Η εικόνα επιτίθεται με βιαιότητα στην ουσία και νικάει κατά κράτος. Όταν ζεις σε απολυταρχικό καθεστώς τον ξέρεις τον εχθρό, απέναντί σου είναι και η γνώση αυτή σού δίνει δύναμη να αντιπαλέψεις. Όταν όμως βιώνεις επιφάσεις δημοκρατίας και ελεύθερου και ανοιχτού διαλόγου απολαμβάνεις την εικονική, ιδιάζουσα ελευθερία σου και μένεις με το ποντίκι στο χέρι. Ξεσπάς, θυμώνεις, ουρλιάζεις, λυπάσαι εικονικά και έτσι γίνεσαι πειθήνιο όργανο με τρανταχτό άλλοθι.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει λόγος να εφαρμόσουν ούτε sopa ούτε pipa. Βουτήξαμε στα βαθιά των ωκεανών της πληροφορίας χωρίς σωσίβιο ή έστω μίτο. Μετά από κάθε διαδικτυακή βραδιά με λίγο απ' όλα (πέντε περιπαιχτικά σχόλια, τρία εξυπνακίστικα, δύο τουίτς αποφθεγμάτων, μια σοβαρή ανάρτηση για το γεγονός της ημέρας, δέκα βρισίδια ή μπράβο στους συντάκτες στα μεγάλα πόρταλς, τσατ με την γκόμενα που ψήνεται, τραγουδάκι για το αγόρι στο απέναντι προφίλ, μπόλικη αγανάκτηση και τριάντα αναστεναγμούς για την κατάντια της χώρας), καθετί μας έχει ξεθυμάνει και ξεπλυθεί. Η οργή, η αγανάκτηση, η πίκρα, ο θυμός ακόμα και η απόγνωση. Η υπερπληροφόρηση, τα απανωτά κλικ, οι οθόνες που εναλλάσσονται σκεπάζουν με καταχνιά τα συναισθήματά μας αφού εικονικώς το κάναμε το καθήκον μας. Φωνάξαμε, κλάψαμε, αντιδράσαμε, επαναστατήσαμε, εκτονωθήκαμε. Εικονικώς.
Ακολουθεί η ματιά του Stuart McMillen επί του βιβλίου του Neil Postman Amusing ourselves to death. Μια ενδιαφέρουσα άποψη. Οι εικόνες στάλθηκαν από φίλο μέσω email και έτσι δεν γνωρίζω ποιος είναι ο μεταφραστής.
huxley1
huxley2
huxley3
huxley4
huxley5
huxley6
huxley7
huxley8
huxley9
huxley10
huxley11
huxley12
Το κείμενο στηρίζεται σε προσωπικά μου βιώματα. Δεν έχω ελέγξει ημερομηνίες ή/και στατιστικές για τις απαρχές του Ελληνικού Internet.

Ο φασισμός της μιζέριας

misery
.Το Ελληνάκι
Η είδηση διαδόθηκε στο διαδίκτυο τάχιστα. Κάποια αόριστη καταγγελία για κάποια άγνωστη άστεγη που ξυλοκοπήθηκε από έναν σουβλατζή. Συγκεκριμένα blogs αναμετέδωσαν την είδηση με τα στοιχεία του σουβλατζή και κυκλωμένα με κόκκινο το τηλέφωνο και η διεύθυνση σε περίπτωση που έχεις τυφλωθεί από το πάθος για εκδίκηση και δεν τα βρίσκεις με την πρώτη ματιά. Όποιος θέλει, είναι ελεύθερος να μαζέψει δυο τρεις τραμπούκους για να πάνε και να του κάνουν ότι γουστάρουν. Η καταγγελία ενδεχομένως να είναι πραγματική, ενδεχομένως και ψεύτικη. Αν ο ξυλοδαρμός μίας άστεγης από έναν νταή σουβλατζή είναι μία φορά τρομακτικός, τότε η ευκολία που διαδόθηκε η είδηση, το ξέσπασμα μίσους και η αίσθηση της αυτοδικίας είναι δέκα φορές τρομακτικότερα. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν έγινε κάποια μήνυση. Γιατί η άτυχη κοπέλα δεν έχει στοιχεία. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη να σταθεί πραγματικά αλληλέγγυος καλώντας τον κόσμο να συμβάλλει για τα έξοδα της μήνυσης. Αυτοδικία εδώ και τώρα!
Στην Ελλάδα που βρίσκεται στην κορυφή της ύφεσης δεν επιτρέπεται η ψυχραιμία με τον ίδιο τρόπο που δεν επιτρέπεται η αισιοδοξία. «Θα γίνουμε χειρότερα και από την Αργεντινή». Άρα, κατά κάποιον μαγικό τρόπο αποκτούμε αυτόματα το δικαίωμα να στοχοποιούμε ανθρώπους, να δρούμε ανεξέλεγκτα και να διαδίδουμε οποιαδήποτε είδηση, αρκεί να βγάζουμε από μέσα μας το χτικιό για τη μιζέρια μας ή την ενδεχόμενη ιδεολογική μας ουτοπία.

Τα ΜΜΕ, και ειδικά τα δελτία ειδήσεων, το έχουν πιάσει το νόημα. Επιβάλλεται να σπείρουμε περισσότερη μιζέρια και πανικό γιατί ο «κόσμος» αυτά θέλει και αυτά μασάει. Στην τελική, το δράμα αυξάνει την ακροαματικότητα. Σε τουλάχιστον δύο δελτία ειδήσεων την ημέρα θα αναφερθούν οι δυσκολίες κάποιου δύστυχου. Σε τουλάχιστον άλλα δύο, «η εγκληματικότητα της ημέρας» θα μας παρουσιάσει τις ληστείες, τους φόνους και τις διαρρήξεις. Οι δημοσιογράφοι προστάζουν να κλειστούμε σπίτια μας, να μην μιλάμε σε κανέναν και να κλαιγόμαστε για τον άγνωστο δύστυχο.

Αυτός ο άγνωστος δύστυχος είναι το λεπτό σημείο μεταξύ του φασισμού μίας κατάστασης και της αλληλεγγύης που θα έπρεπε να δείχνουμε ούτως ή άλλως. Η μοιρολατρία και η δυστυχία δεν είναι γέννημα των ελληνικών ΜΜΕ. Και η θρησκεία το έχει πιάσει το νόημα, ώστε με τρόπο περίτεχνο να παράγει ανθρώπους με σκυφτά κεφάλια και δύστυχο ύφος περιμένοντας την εξιλέωση από κάποιο μεταφυσικό γεγονός. Δεν θέλουμε ανθρώπους σκεπτόμενους που κρίνουν και αναλόγως πράττουν. Ο τρόπος που προβάλλεται ο άγνωστος δύστυχος είναι συγκεκριμένος. Δεν ωθεί στην δημιουργία αλληλέγγυας δυναμικής, αλλά στον αρνητισμό και τη μιζέρια.

Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, αρκετοί καταστροφολόγοι και φυσικά οι επιτήδειοι δραχμολάγνοι της συντήρησης και της οπισθοδρομικότητας, τα γνωρίζουν όλα αυτά. Ξέρουν πολύ καλά να επενδύουν στο συναίσθημα και εν τέλει στον ανθρώπινο πόνο. Οι συγκεκριμένοι μάλιστα γνωρίζουν πως δεν θα έχουν καμία κύρωση για αυτά που «σπέρνουν». Ακόμα και αν, λέμε αν, μία στο εκατομμύριο διαψευστούν, κανένα φοβισμένο και μίζερο μυαλό δεν θα απαιτήσει αποζημίωση. Ο φασισμός έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον ανθρώπινο πόνο και οποιοσδήποτε μελετήσει σύγχρονη ιστορία θα δει ότι τα φασιστικά καθεστώτα, πάντα βασίζονταν κυρίως στο συναίσθημα του πανικού της κοινωνίας παρά στη λογική.

Η διασπορά του τρόμου, της ανασφάλειας, της μιζέριας και της απαισιοδοξίας, δημιουργεί σκυφτά κεφάλια. Και τα σκυφτά κεφάλια θα υπακούσουν σε οποιονδήποτε χωρίς πολλά πολλά. Θα αμφισβητήσουν οποιαδήποτε κοινωνική συνοχή, οποιονδήποτε νόμο και οποιαδήποτε λογική, αρκεί να απαλλαχτούν από αυτό το μαρτύριο της μιζέριας.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Ο Μπουτάρης δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

05 / 01 / 2012 21:01
Τελευταία ανανέωση: 05 / 01 / 2012 - 21:01

Ο Μπουτάρης δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης!

Δεν θα γιορτάσει ο Δήμος Θεσσαλονίκης την επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης από τον Οθωμανικό ζυγό!

Ο Μπουτάρης δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης!
Σε δηλώσεις του στην εφημερίδα «Ο κόσμος του Επενδυτή», ο δήμαρχος της πόλης, Γ. Μπουτάρης, αναφέρει τα εξής:
«Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο εορτασμός του 2012 πρέπει να ξεφύγει από το κλασικό μοτίβο των εθνικοαπελευθερωτικών ιαχών και να κάνει την πόλη γνωστή ανά τον κόσμο. Θεωρώ δηλαδή, πιο σημαντικό το ότι πήραμε τη διάκριση της πρωτεύουσας της νεολαίας της Ευρώπης για το 2014 ή ότι θα γίνει το μουσικό φεστιβάλ Womex στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2012 από τις όποιες εορταστικές εκδηλώσεις δεν θα γίνουν, διότι δεν θα γίνουν, για την απελευθέρωση».
Τα όσα είπε ο κ. Μπουτάρης σίγουρα θα ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων, αφού πρόκειται για ιστορική στιγμή για τη Θεσσαλονίκη, την οποία ο δήμαρχος απαξιεί με τη στάση του.

 http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/105040/o-mpoytarhs-de-giortazei-tin-apeleytherosi-tis-thessalonikis